Daar sta je dan, een beetje verlegen, op het podium, kijkend naar je vriendin die je laat zien hoe je moet dansen en bewegen.....het is stil, we besluiten je een drankje aan te bieden en nodigen je uit om bij ons te zitten. Je bent nerveus, een beetje bang. We proberen je uit te leggen dat we niets van je willen. We verwachten niets. Je bent veilig, maar hoe kan ik je dat duidelijk maken?

Een klant komt binnen, alle meisjes stellen zich op en lopen langs, de klant lacht en gaat naar het toilet. Ik voel me ongemakkelijk, maar het is zoals het is.

Je vertelt ons dat je 18 jaar bent.....het is je tweede dag in deze bar, we vragen naar je leven, of je een droom hebt, maar die heb je niet. We vragen wat je leuk vindt, maar dat weet je niet. Als we wat voorbeelden geven zien we in je ogen hoop glinsteren wanneer we zeggen dat je leraar kunt worden. We willen je helpen om te gaan studeren. Je begint je een beetje te ontspannen. Je vertelt ons dat je moeder 7 jaar geleden is overleden (mijn hart huilt, hoe kan ik een moeder voor je zijn, meisje laat me voor je zorgen, laat me je helpen....).

Ondertussen verdwijnen 3 meisjes van het podium "betaald" door een klant.

Als we bijna klaar zijn met ons drankje en ons gesprek met jou, geef ik je mijn kaart en ik geef je mijn nummer.... Ik zeg alleen tegen je: "Denk aan alles wat we vanavond gezegd hebben en bel maar als je je leven een andere richting wilt geven.....".

Thuis huil ik in stilte..... O God mijn hart en ziel schreeuwt om haar uit dat leven te halen en haar te laten zien dat er hoop is op een ander leven..... als ze mij/ons maar zou vertrouwen..... Ik weet dat ik moet loslaten. Ik weet dat God mijn hartenkreet hoort.....

Dank u Heer u geeft ons hoop voor een toekomst vol dingen die we nog niet kunnen zien...